Polityka mieszkaniowa jako działalność jest ważnym segmentem polityki społecznej państwa. Jej zadaniem jest przede wszystkim wyrównywanie nieuzasadnionych różnic w dostępie do mieszkania.
Jako subdyscyplina polityki społecznej diagnozuje ona różnice mieszkaniowe, bada całokształt stosunków mieszkaniowych w aspektach: ekonomicznym, społecznym i technicznym. Zajmuje się ona metodami określania skali potrzeb mieszkaniowych, poziomu ich zaspokajania oraz optymalnego wykorzystania środków publicznych, społecznych i indywidualnych.
Ze społecznego punktu widzenia badacza problemów mieszkaniowych interesują warunki mieszkaniowe ludności jako jeden z podstawowych elementów warunków bytowych. Stąd też dużą uwagę przywiązuje się do diagnozy sytuacji mieszkaniowej. Głównym źródłem informacji są narodowe spisy powszechne, które pozwalają na poprawną ocenę warunków mieszkaniowych ludności.
Literatura:
J. Auleytner, K. Głąbicka, Polskie kwestie socjalne na przełomie wieków, Wyższa Szkoła Pedagogiczna Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Warszawie. Warszawa 2001. , s. 81